چهار دهه است که «روحانی»، «آخوند» یا «ملا» بخشی از واقعیت تلخ ایران شده‌اند؛ عناوینی که از تحقیر تا اعتراض، نمایانگر رابطه مردم با این قشر به شدت منفور است.
این مبلغان مذهبی، با پیوندی ناگسستنی با قدرت و فساد، نقشی کلیدی در سرکوب آزادی‌ها و تحمیل ایدئولوژی مذهبی بر جامعه ایفا کرده‌اند.
پس از خیزش انقلابی ۱۴۰۱ با شعار «زن، زندگی، آزادی»، مشروعیت اجتماعی این گروه به‌شدت سقوط کرد.
در‌هم‌تنیدگی آنها با نظام سرکوبگر چنان عمیق است که اعتراضاتی نظیر «عمامه‌پرانی» تنها نمادی از انزجار عمومی نسبت به این قشر است.
مردم ایران دیگر نه تنها این لباس‌های سیاه و سفید را نماد دین نمی‌دانند، بلکه آنها را ابزار دیکتاتوری و سرکوب می‌نگرند.
در برنامه «پارگراف اول» این هفته، آرش هنرور شجاعی، مدرس پیشین حوزه علمیه قم، و فروغ بهمئی، کارشناس الهیات، به بررسی سقوط موقعیت اجتماعی مبلغان مذهبی و نقش آنان در ۴۵ سال حاکمیت دینی در ایران پرداخته‌اند.
این تحلیل آشکار می‌کند که چگونه روحانیت، که زمانی ادعای خدمت به مردم داشت، امروز به عامل اصلی رنج و سرکوب تبدیل شده است
منبع: Tafsirkhabar.com