مریم یحیوی، زندانی سیاسی بند زنان اوین، در یادداشتی پرمفهوم از دیوارهای زندان، بر پایان ناپذیر بودن دیکتاتوری‌ها تاکید کرد و سرکوب بی‌رحمانه حکومت‌ها را به‌عنوان ابزاری موقت و ناکارآمد برای کنترل مردم به چالش کشید.
او نوشت: «دیکتاتورها در برابر نیروی مردمی، دیر یا زود قدرت سرکوب را از دست می‌دهند و نابودی‌شان حتمی است.»
یحیوی، که از اسفند ۱۴۰۲ دوران محکومیت یک ساله خود را می‌گذراند، در این نامه که نسخه‌ای از آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده است، به سقوط دیکتاتوری خاندان بشار اسد در سوریه اشاره کرد.
او گفت: «اخباری از آزادی زندانیان سیاسی در سوریه به گوش می‌رسد؛ زندانیانی که سال‌ها در بند و تحت شکنجه بودند، اما اکنون شاهد فروپاشی دیکتاتوری‌اند.»
وی در ادامه افزود: «تجربه تاریخی نشان داده است که سرکوب، نه‌تنها آرامش نمی‌آورد، بلکه مردم را به سوی قیام و تغییرات بنیادی سوق می‌دهد.
حکومت‌های دیکتاتوری همواره بر ترس، شکنجه و اعدام بنا شده‌اند، اما این ابزارها هرگز نتوانسته‌اند مردم را برای همیشه خاموش کنند.»
یحیوی، با اشاره به احکام اعدام برای دو همبندی خود، پخشان عزیزی و وریشه مرادی، این احکام را نشانه‌ی استیصال رژیم جمهوری اسلامی دانست.
او تصریح کرد: «حکومتی که مخالفان خود را تنها با زندان و اعدام پاسخ می‌دهد، نه مشروعیت دارد و نه آینده.»
مقاومت در برابر استبداد
وریشه مرادی و پخشان عزیزی، دو زندانی سیاسی، به اتهام «بغی» با احکام اعدام روبرو شده‌اند. مرادی ۲۰ آبان و عزیزی دوم مرداد توسط دادگاه انقلاب تهران به این مجازات محکوم شدند.
یحیوی این احکام را نمونه‌ای آشکار از ظلم جمهوری اسلامی دانست و افزود: «مبارزه ما، یادآور این است که مردم، حتی در اوج سرکوب، همچنان ایستاده‌اند.»
این یادداشت، که صدای مقاومت از دل زندان است، بیانگر واقعیتی تلخ اما امیدبخش است: رژیم‌های استبدادی، هرچند سعی در خاموش کردن صدای مخالفان دارند، نمی‌توانند قدرت اراده‌ی مردم را برای همیشه سرکوب کنند.