آمارها فریاد می‌زنند؛ اما مسئولان حکومتی همچنان سر در لاک انکار فرو برده‌اند. به گفته محمدرضا شالبافان، مقام ارشد وزارت بهداشت، ۲۵ درصد جمعیت ایران با نوعی از اختلالات روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
افسردگی، اضطراب و دیگر اختلالات خلقی در این میان، جولان می‌دهند؛ اما حکومت، به جای ریشه‌یابی این بحران اجتماعی، تقصیر را به گردن «مسائل اجتماعی و فرهنگی» می‌اندازد، گویی خود عامل اصلی این فروپاشی روانی نیست.
این مقام حکومتی حتی جسارت اشاره به موج فزاینده خودکشی‌ها و بحران ناشی از فقر و ناامیدی را ندارد. همزمان، با حذف ارز ترجیحی دارو و افزایش بی‌سابقه قیمت‌ها، بیماران روانی و خانواده‌هایشان در حال له‌شدن زیر فشارهای اقتصادی هستند. کاهش بودجه دارو در لایحه بودجه ۱۴۰۴، نشانی دیگر از بی‌کفایتی دولتی است که سلامت روان و جسم مردم را قربانی سیاست‌های معیوب خود کرده است.
این فاجعه انسانی در سایه بی‌اعتنایی حکومت به زیرساخت‌های حمایتی، به بحران حادتر تبدیل شده است. حمایت‌های دارویی و درمانی تقریباً ناپدید شده‌اند و مردم به حال خود رها شده‌اند. وقتی ۲۵ درصد جامعه درگیر اختلالات روانی است، این دیگر یک مسئله فردی نیست؛ این، یک فاجعه ملی است که جمهوری اسلامی عامل اصلی آن است.