بازنشستگان تامین اجتماعی بار دیگر با حضور در خیابان‌های شهرهای مختلف ایران، به وضعیت وخیم معیشتی خود اعتراض کردند. تجمعات روز یکشنبه، ۲۳ دی‌ماه، در شهرهایی نظیر تهران، اهواز و شوش، نماد دیگری از بی‌کفایتی مدیریتی جمهوری اسلامی بود.
اعتراضات بازنشستگان؛ نماد ناکارآمدی جمهوری اسلامی
در این تجمعات، معترضان با سردادن شعارهایی همچون «حقوق ما ریالی است / هزینه‌ها دلاری است» و «فقط کف خیابون / به دست میاد حقمون» به فقر و نابرابری اقتصادی اعتراض کردند.
شعارهایی که به‌وضوح نشان‌دهنده ناامیدی مردم از سیاست‌های حکومتی و درخواست تغییرات بنیادین است.
شعارهای خیابانی؛ صدای خشم از سفره‌های خالی
در تجمعات اعتراضی، شعارهای مردم بر بی‌عدالتی و فساد نظامی تاکید داشت که با ناکارآمدی اقتصادی، سفره‌های آنان را خالی کرده است. بازنشستگان در اهواز شعار می‌دادند: «جنگ‌افروزی کافیه / سفره ما خالیه» و «تامین اجتماعی / از انحصار دولت آزاد باید گردد».
این شعارها نشان‌دهنده خواست عمومی برای پایان مداخلات حکومتی در منابع عمومی و مقابله با سیاست‌های سرکوب‌گرانه است.
همچنین در شوش، معترضان با تاکید بر مبارزه خیابانی شعار دادند: «زیر بار ستم نمی‌کنیم زندگی / جان‌فدا می‌کنیم در ره آزادگی.»
این پیام روشن نشان می‌دهد که اعتراضات تنها به مسائل معیشتی محدود نیست و خواسته‌های بنیادی‌تری برای تغییر نظام مطرح است.
اعتراضات بازنشستگان؛ فشار بی‌پایان بر رژیم فاسد
اعتراضات بازنشستگان بخشی از موج گسترده‌تر اعتراضات مردمی است که در سال ۲۰۲۴ به بیش از هزار تجمع و اعتصاب صنفی رسیده است.
این آمار، ناکامی جمهوری اسلامی در پاسخ‌گویی به نیازهای اساسی مردم و ناتوانی در مدیریت اقتصادی کشور را آشکار می‌کند.
حکومت که با سیاست‌های اشتباه، منابع کشور را هدر داده و فساد سیستماتیک را ترویج کرده است، دیگر توان جلب اعتماد مردم را ندارد.
بازنشستگان که سال‌ها برای ساختن کشور زحمت کشیده‌اند، اکنون در برابر حکومتی قرار دارند که تنها به فکر بقای خود است.
خیابان، میدان قدرت مردم
ادامه اعتراضات بازنشستگان و گسترش نارضایتی‌های عمومی نشان‌دهنده این است که خیابان همچنان میدان اصلی مقاومت مردمی است.
رژیم جمهوری اسلامی با ادامه سیاست‌های اشتباه، نه تنها توان پاسخ به مطالبات مردم را ندارد، بلکه روز به روز با چالش‌های بزرگ‌تری مواجه می‌شود.
اگر این اعتراضات به‌طور منسجم‌تر ادامه یابد، می‌تواند به نقطه عطفی برای تغییرات بنیادین در ایران تبدیل شود.
در این میان، حمایت جامعه بین‌المللی و تاکید بر حقوق بشر می‌تواند نقش مهمی در تقویت صدای مردم ایران داشته باشد.